محفل سرخابی ها در ماه عسل

 شب گذشته در پانزدهمین روز از ماه مبارک رمضان، «ماه عسل» در نیمه ی این ماه پنجره ی خود را مقابل مشتاقان روزه دار گشود.

بخش اول برنامه با یک مهمان اصلی و بدون همراه روایت شد.

فریدون متولد ١٣٧١پرستار و دانشجوی دکتری بود او در سن نه سالگی دچار بیماری سرطان می شود و چندین سال پیاپی  برای درمان بیماری اش در بیمارستان های محک و کودکان  بستری می شود، حتی بیست روز به کما می رود  اما روزی عموی او پیراهن فریدون را به مشهد می برد و شفای او را از امام رضا (ع) می گیرد.

فریدون معتقد بود سرطان پایان زندگی نیست و او با گرفتن این بیماری قدر خیلی چیزها را بیشتر می داند. فریدون امید و توکل را رمز شکست بیماری اش می داند .فریدون با یکی از هم تختی هایش بهم قول می دهند که هر کدام از آنها اگر زنده ماندند در آینده پزشک شوند حالا فریدون  هفت سال است که هیچ دارویی مصرف نمی کند و کاملا سالم است و در رشته پزشکی تحصیل می کند.

پس از پخش پیام های بازرگانی چهار کودک مبتلا به سرطان بر روی صحنه «ماه عسل» قرار گرفتند کسانی که با امید در حال مبارزه با این بیماری طاقت فرسا بودند و هرکدام آرزوهای قشنگی برای آینده داشتند.

پس از پخش کلیپی از حضور محمد علیزاده خواننده کشورمان در کنار کودکان سرطانی، شش فوتبالیست کشورمان در قاب «ماه عسل» جای گرفتند که البته حضورشان در این برنامه برای مخاطب کمی عجیب و غیرمنتظره بود.

بهروز رهبری فر، خداداد عزیزی، نیما نکیسا، سیروس دین محمدی، رضا شاهوردی و محمد نوازی از بازیکن های فوتبال که همه با آنها خاطره ها دارند.

علیخانی در معرفی مهمان متذکر شد: از استقلال و پرسپولیس مهمان داریم.

این افراد به همراه چند نفر از فوتبالیست های قدیمی کشورمان همچون مهدی مهدوی کیا، علی دایی، کریم باقری و …برای کمک به کودکان سرطانی بازی می کنند که پول حاصل از آن برای هزینه این بیماران استفاده می شود آنها تاکنون در این راستا شش سفر به شهرهای مختلف داشته اند، کار خود را سال گذشته از جزیره ی زیبای کیش آغاز  کردند، آنها معتقد بودند با انجام این کار حال خودشان خوب می شود و خوشحالند که می توانند قدم کوچکی در کمک به این کودکان داشته باشند.

فریدون در پایان از فوتبالیست های کشورمان خواست تا برای اسکان همراهان کودکان در بیمارستان دکتر قریب کمک کنند.

علیخانی پس از خروج از قاب کهکشانی گفت: گاهی اوقات برای اینکه قرار بگیریم ،فرار می کنیم اما گاهی  باید به جای فرار ایستاد و جنگید، برای قرار اصلی و آرامش باید بایستیم.