از میان شیشه، از میان مه*/ در نخستین روز جشنواره فیلم فجر چه گذشت؟

فرهنگ > سینما – نخستین روز جشنواره فیلم فجر، روزی عادی‌ست. نه فیلم‌ها شگفت‌زده‌ات می‌کنند و نه اتفاقات با این حال هنوز برای قضاوت خیلی زود است.

الهه خسروی یگانه: صبح روز ۱۲ بهمن. وقتی همان طبقه‌های اول پارکینگ طبقاتی برج میلادی جای پارک پیدا می‌کنی یعنی هنوز راه زیادی تا گرم شدن تنور جشنواره فیلم فجر مانده است. از تشکیلاتی که سال گذشته در محوطه تالار اصلی سالن همایش‌ها برپا کرده بودند خبری نیست. همه چیز عادی‌ست. زیادی عادی‌ست. 

آدم‌ها در سکوت داخل سالن می‌شوند، فیلم‌ها را یک به یک می‌بینند و بیرون می‌آیند. در بخش غربی سالن، که جای خبرنگاران است کسی نگران پیدا کردن صندلی یا لپ تاب خالی نیست و از پشت شیشه‌ها هیچ چیزی را نمی‌توانی ببینی، جز مه خاکستری رنگی که تا دور دست همه چیز را پوشانده است. 

امروز روز بندر انزلی بود. نمایش دو فیلم که لوکیشن‌ اصلی‌شان این شهر بود در یک روز باعث شد امروز چشم و دل‌مان از دیدن گوشه و کنار انزلی لبریز شود. هر دو فیلم پاییز یا زمستان این شهر را به نمایش می‌گذاشتند. یکی «ناهید» و دیگری «بوفالو». پیشتر، این شهر در «ماهی‌ها عاشق می‌شوند» علی رفیعی دلبری کرده بود، اما حالا و به خصوص در فیلم «ناهید» اگرچه تصویرها چشم‌نوازند اما آنجا هم همه چیز خاکستری بود. با این تفاوت که پشت مه خاکستری بندرانزلی باران است و اینجا دود و آلودگی. 

کم کم چهره‌های شناخته شده از راه می‌رسند. پرستویی آمده تا هم فیلم «ناهید» را ببیند و هم برای نمایش فیلم «بوفالو» که در آن نقش اصلی را بازی می‌کند حضور داشته باشد. احمد مسجدجامعی هم سری به جشنواره می‌زند و در جمع خبرنگاران درباره حمایت از سینما صحبت می‌کند. ابراهیم حاتمی‌کیا هم سری به جشنواره زده است. با این همه از صف‌های طولانی پشت در سالن نمایش فیلم هنوز خبری نیست. 

آیدا پناهنده از نمایش فیلمش «ناهید» در روز اول گلایه دارد. این را هم در سالن نمایش فیلم می‌گوید و هم در نشست خبری. پژمان بازغی هم که برای نخستین بار با یک کارگردان زن کار کرده است به خنده می‌گوید کار کردن با یک خانم کار سختی است چون مدام باید بگویی چشم، درست مثل خانه. 

هنوز بخشی از خبرنگاران کارت نگرفته‌اند. در سانس‌های ابتدایی عکاسان هم برای ورود به سالن نمایش با مشکل روبرو شدند. غرفه‌های شبکه‌های رادیویی و تلویزیونی رفته رفته در حال شکل گیری‌اند و خلاصه همه چیز در آغاز راه است. 

از پشت شیشه‌های برج میلاد چیزی پیدا نیست. از جدول فیلم‌هایی که قرار است نمایش داده شود هم نمی‌شود چیزی حدس زد. آیا این جشنواره آن چنان که مسئولانش می‌گویند نمادی خواهد شد برای این که نشان دهد حال سینما خوب است؟ باید منتظر ماند و دید. 

*نام مجموعه داستانی از علی خدایی

۲۴۴