شعر تنهایی 94

شعر تنهایی 94

::

پشت زیبایی قاب دنیا

نسل ها تنهایست

فصل هارویایست

وتودرقاب دلت تنهایی

روزهاتاریک اند مثل آن شب هایی

که دلت میخواهد بدوی تاته دشت بروی تاسرکوه

برسی آنجایی

که ز دورها صدا می اید دورها چیزی نیست

و تو با تکرار آوای خودت تنهایی

ابرها تنهایند و دیگر هیچ بغضی باران نیست و زمین جاری آبشاران نیست

ابرها می دانند بر زمین انسان نیست

برزمین انسان نیست

اگر انسانی بود.….

(از شاعر خودی)