بی اختیاری ادراری

» سبب شناسی  اورولوژیک و دارویی در بزرگسالان «

متوسط عمر یا امید به زندگی افراد در حال افزایش است .انتظار می رود بزرگسالان سالم با 65 سال سن ،18 سال بیشتر و بزرگسالان سالم 85 ساله ،هشت سال بیشتر زندگی کنند .درک این موضوع که چرا افراد بزرگسال و مراقبان آن ها امروزه به طور فعال در پی دسترسی به گزینه های درمانی موجود در بسیاری از حوزه‌های مراقبتهای سلامت برای ارتقای کیفیت زندگی خود هستند ،دشوار نیست .

در ارتباط با بیماری های اورولوژیک بیش از 60درصد اقدام های سرپایی انجام شده از سوی پزشکان ،صرف مراقبت از افراد بیشتر از 65 سال و بیش از 50درصد جراحیهای اورولوژیک روی بیماران بیش از 65 سال انجام می شود .

جمعیت سالمند که به سرعت در حال افزایش است موجب بروز چالش های منحصربه فردی در طب اورولوژیک و ظهور رشته اورولوژی سالمندان به عنوان یک تخصص فرعی به رسمیت شناخته شده است.

در این مقاله به موضوع بی اختیاری ادراری و آثار مرتبط با دارو بر عملکردمجرای ادراری تحتانی (موضوع های مبتلا به سالمندان) پرداخته شده و به اختصار در مورد دیلیریوم ( نوعی اختلال روانی به نسبت کوتاه مدت که به طور معمول بیانگر حالت مسمومیت بوده و مشخصات آن عبارتند از: خطای حسی ،توهم ،هذیان ،هیجان زدگی ،بی قراری ،اختلال حافظه و گسسته گویی ) به عنوان یک تفاوت ظریف و درخور توجه در تظاهرهای بالینی عفونت مجاری ادراری _(UTI) در سالمندان بحث خواهد شد .

در ضمن رویکرد گروهی و مبتنی بر همکاری برای مراقبت از بیماران سالمند نیز مورد تاکید قرار خواهد گرفت .

» بی اختیاری ادراری

کنترل ادرار یا توانایی فرد برای نگهداری محتویات مثانه تا زمان مناسب برای دفع آن ،نیازمند توانایی هایی در زمینه های فیزیولوژیکی ( سیستم عصبی کارآمد ،مثانه سالم و عملکرد پیشابراه ) و ادراکی ( توانایی واکنش به فشار مثانه ،دارا بودن انگیزه برای کنترل ادرار ) است .

اختلال در هر یک از این توانایی ها میتواند به ناتوانی در حفظ یا ابقای کنترل بر ادرار منجر شود .بی اختیاری ادراری _(UI) یا نشت ناخواسته ادرار ،عارضه ای رایج است که بیش از 50درصد زنان بیش از 70 سال سن را تحت تاثیر قرار میدهد .

اگرچه امکان افتراق فعالیت بیش از حد مثانه (مانند شب ادراری یا بی اختیاری ادراری شبانه) از ضعف پیشابراه یا بی اختیاری ناشی از اضطراب (نشت ادرار هنگام فعالیت فیزیکی مانند سرفه ،عطسه ،بلند کردن اشیا و توانایی دسترسی به موقع به دستشویی پس از فشار برای تخلیه مثانه) وجود دارد ،اما امکان همزمانی این دو عارضه وجود دارد که به آن بی اختیاری ترکیبی می گویند .

این نوع بی اختیاری بیشتر در بیماران سالمند و به ویژه در زنان سالمند دیده می شود.

در بیمارانی که با شکایت از بی اختیاری ادراری به پزشک مراجعه می کنند نیاز به اقدام های تشخیصی از جمله موارد زیر وجود دارد:

معاینه ناحیه شکم برای بررسی امکان اتساع مثانه، ارزیابی مختصر نورولوژیک پرینیوم (میان‌دو‌راه) و نقاط انتهایی تحتانی ،معاینه ناحیه لگن در زنان برای بررسی پرولاپس (پایین افتادگی رحم) و اختلال هورمونی و بررسی آلت تناسلی و پروستات در مردان .

هنگام بررسی بی اختیاری ادراری در سالمندان به ویژه آنهایی که دارای همبودیها و رژیم های پیچیده دارویی هستند باید اتیولوژی های ناشی از مصرف دارو یا تشدی دشده از سوی دارو را منتفی کرد .

گفتنی است ،درمان غیردارویی وغیرجراحی به عنوان اساس مدیریت انواع متعدد بی اختیاری ادراری تلقی می شود .این مداخله ها باید اغلب به عنوان نخستین درمان انجام شوند و پس از شروع آن ،حتی در صورت شروع درمان داروییبی اختیاری ادراری ،باید ادامه یابد .

اگر اهداف اختصاصی درمانی با دوزاژ بهینه در یک بیمار حاصل نشود ،باید افزودن یک داروی دوم یا تغییر و استفاده از یک داروی جایگزین را لحاظ کرد .

ملاحظه هایی که بر انتخاب درمان در بی اختیاری ادراری تاثیر میگذارند ،عبارتند از: سن بیمار ،همبودی ها ،داروهایی که به طور همزمان مصرف می شوند و توانایی بیمار به پایبندی به رژیم دارویی تجویز شده.

» داروسازان و کمک آن ها

همکاری در مراقبت از بیمار می تواند به استفاده اتکای بیمار به خود و پیشگیری از ناتوانی او از روشهای جدیدی منجر شود که در طول از جمله اهداف اولیه در مراقبتهای بالینی سالیان تجربه بالینی در اثر کار با بزرگسالان افراد 65 ساله و بالاتر است .با وجود منافع تکوین و پالایش ی افتهاند .

درمان دارویی ،کیفیت زندگی مرتبط با سلامت تشریک مساعی کلید مراقبت جامع و بسیار یک سالمند می تواند به دلیل مشکلات ناشی هماهنگ است .

توصیه می شود این تشریک از مصرف داروها به مخاطره افتد .همان گونه مساعی همواره بین متخصصان بیماران سالمند ،که اغلب در اختلالهای عملکردی اتفاق پزشکان مراقبت های اولیه ،اورولوژی ستها ،می افتد ،می توان مصرف دارو را برای هدف داروسازان و سایر متخصصان وجود داشته قرار دادن مجموعه علائم یک بیماری (مانند باشد .علاوه بر این ،ارزیابی جامع وضعیت بی اختیاری ادراری) قبل از آنکه مدالی تههای بیماران سالمند موجب پیشبرد روشهای کاهش غیرفارماکولوژیک را به حداکثر خود رساند ،شروع مشکلات مرتبط با مصرف دارو می شود.

علاوه بر این ،به دلیل مصرف داروهایی که صورتی که داروسازان درجریان مدیریت دارویی ،پیش تر جزو رژیم دارویی بیمار بوده اند ،ممکن مشاوره تجویز دارو ،بررسی مشورتی رژی مهای است تغییر عملکرد روی داده باشد .

بنابراین ،دارویی یا سازگار کردن داروها ،به بیمار دسترسی هنگام مصاحبه با یک بیمار و مراقب او ،کسب داشته باشند ،در آن صورت انجام یک ارزیابی سابقه دقیق و کامل دارویی و اطلاعات خاص دقیق میتواند به درک دلیل برگشتپذیری و دارویی بیمار امری حیاتی است .

علاوه بر این، پیشگیری از عوارض نامطلوب مرتبط با مصرف دارو در سالمندان، نیازمند آن است که داروسازان در مورد موضوع های خاص مرتبط با سن بیمار و فارماکوکینتیک و فارماکودینامیک که تعیین کننده مناسب بودن یک داروی خاص برای یک فرد بیمار است، آگاهی داشته باشند، دوزاژ مناسب دارو را تعیین کنند و به سایر شاغلان مراقبت های سلامت در مورد نکات ظریف درمان در جمعیت سالمند کمک کنند.

از آنجا که نیازهای بیماران سالمند به طور قابل ملاحظه ای با نیاز بیماران جوان تر تفاوت دارد، رویکردی مبتنی بر مشارکت و همکاری در مراقبت از بیمار می تواند به استفاده از روش های جدیدی منجر شود که در طول سالیان تجربه بالینی در اثر کار با بزرگسالان تکوین و پالایش یافته اند. تشریک مساعی کلید مراقبت جامع و بسیار هماهنگ است.

توصیه می شود این تشریک مساعی همواره بین متخصصان بیماران سالمند، پزشکان مراقبت های اولیه، اورولوژیست ها، داروسازان و سایر متخصصان وجود داشته باشد.

علاوه بر این، ارزیابی جامع وضعیت بیماران سالمند موجب پیشبرد روش های کاهش مشکلات مرتبط با مصرف دارو می شود. در صورتی که داروسازان درجریان مدیریت دارویی، مشاوره تجویز دارو، بررسی مشورتی رژیم های دارویی یا سازگار کردن داروها، به بیمار دسترسی داشته باشند، در آن صورت انجام یک ارزیابی دقیق می تواند به درک دلیل برگشت پذیری و فیزیکی تغییر وضعیت روانی بیمار کمک کند.

برای مثال، در برخی از موارد بی اختیاری ادراری ممکن است علائم آزاردهنده ای مانند تکرر، فوریت یا سوزش ادرار همراه با فقط حضور ساده باکتری ها (یعنی تعداد گلبول های سفید خون کمتر از 10 ^{به توان ۵} کولونی در هر میلی‌لیتر) وجود نداشته٬ باشند.

در این گونه موارد، مشاهده بدون درمان با آنتی بیوتیک ها برخی مواقع یک گزینه است. وجود علائم آتیپیکال مانند سردرگمی، تغییر وضعیت روانی، بی اشتهایی و تهوع را می توان به طور جدی در ارتباط با وجود باکتری ها در ادرار تلقی کرد و باید درمانی فعال به اجرا گذاشته شود. داروسازان می توانند بیماران را برای انجام بررسی و مداخله پزشکی و پیشگیری از پیشرفت معکوس علائم فیزیکی و ادراکی ارجاع دهند.

عفونت های مجاری ادراری و دیلیریوم مراقبان بیمار باید آگاه باشند که سردرگمی و به احتمال دیلیریوم از جمله نشانه های آتیپیکال عفونت های مجاری ادراری و سایر عفونت های بالقوه (عفونت های مجاری ادراری، عفونت های سیستم عصبی مرکزی مانند مننژیت، انسفالیت یا التهاب مغزی، عفونت های مغزی مرتبط با HIV  سپتیسمی، پنومونی) تلقی می شوند و نیازمند توجه فوری پزشکی هستند. دیلیریوم دلیل موقتی و به طور معمول برگشت پذیر اختلال مغزی است و از نظر بالینی با طیف گسترده ای از ناهنجاری های عصبی روانی ظاهر می شود.

اگرچه دیلیریوم می تواند در هر سنی اتفاق بیفتد اما به صورت شایع تری در بزرگسالان و در افرادی که دارای وضعیت روانی مخاطره آمیزی هستند روی می دهد .همچنین ،تقریبا 40درصد از موارد دیلیریوم به دلیل مصرف داروها به وجود میآیند)

دیلیریوم در 10 تا 22درصد بیماران سالمند در زمان پذیرش در بیمارستان دیده می شود و 10 تا 30 درصد از موارد دیگر آن پس از پذیرش روی می دهند .این عارضه در میان بیماران ساکن در منزل که پرستار دارند بسیار شایع است .نکته قابل توجه این است که حتی داروهایی با دوزها و مقادیر درمانی می توانند در سالمندان موجب بروز دیلیریوم شوند .

میزان مرگ و میر در بیمارانی که با دیلیریوم پذیرش می شوند 10 تا 26درصد است .مرگ ومیر در بیمارانی که در طول دوره بستری دچار این عارضه میشوند 22 تا 76درصد و در طول ماههای پس از ترخیص میزان آن بالاست .اقامت طولانی سالمندان و بیماران پس از عمل جراحی در بیمارستان ، میتواند موجب بروز دیلیریوم و افزایش عوارض جانبی ،هزینه و معلولیت درازمدت شود .

» نتیجه

سابقه دقیق و کامل دارویی و اطلاعات خاص پزشکی مربوط به سابقه بیمار موضوعی حیاتی در روند برنامه ریزی مناسب برای درمان دارویی در بیماران سالمند مبتلا به بی اختیاری ادراری است .

داروسازان به عنوان همکاران گروه های پزشکی می توانند اتیولوژی های دارویی بی اختیاری ادراری را شناسایی کرده ،توصیه های درمانی ارائه کنند ،موجب افزایش آگاهی در باره این موضوعها شوند و راهنمایی های مناسبی برای مراقبان بیماران ارائه کنند .داروسازان همچنین میتوانند برای پیشگیری از وخامت بیشتر بدنی و ادراکی بیمارانی که دارای علائم عفونت های مجاری ادراری آتیپکال همچون سردرگمی و دیلیریوم هستند ، آنها را ارجاع دهند .

نکته مهم این که ،داروسازان باید همیشه آگاه باشند که اهداف درمانی اختصاصی بیماران بیانیه هایی ایستا و ثابت نیستند ،بلکه میتوانند در طول زمان و بر حسب نیاز تغییر کنند تا امکان ارزیابی دوباره و منظم را فراهم آورند و باعث شوند از فرصتهای حذف اتیولوژی های بالقوه ناشی از مصرف دارو یا تشدی دشده از سوی دارو غفلت صورت نگیرد.